Z tymi naszymi rękodzielniczymi pracami to czasem jest tak, że robimy najprostszą na świecie rzecz, coś, co już mamy opracowane i opatentowane, bo robiliśmy to setki razy... I za sto pierwszym razem - niespodzianka! Coś nie wyszło, coś się popsuło, coś nie wygląda dobrze. I co wtedy? Można pracę rozpruć i zacząć od początku, ale jeśli człowiek nosi się z tym zamiarem od ponad roku, to wyraźny znak, że daną pracą należy się zaopiekować jak najczulej i przytulić do serducha ;) 

To chyba mój prywatny rekord - dzisiaj zrobiłam zdjęcia, dzisiaj piszę notkę i dzisiaj ją opublikuję. Ja tak nigdy nie robię, zawsze te czynności rozkładam sobie na kilka dni, ale czego się nie robi, skoro wyzwanie w Szufladzie kończy się za kilka godzin? ;) 

Jeśli ktoś tutaj jeszcze zagląda, witam serdecznie i dziękuję po stokroć! Bowiem moje plany na częstsze dodawanie wpisów spaliły na panewce w momencie, gdy naderwałam sobie ścięgno w kolanie i jedyne, na co mam siły oraz ochotę, to spanie i gry komputerowe ;) 
Na szczęście, zanim się skontuzjowałam, zrobiłam zdjęcia kilku zaległym pracom, więc chociaż ten problem jest z głowy. Chwilowo żegnamy szydełko i witamy koraliki! 

Przyznaję. Mam tyły. Blog istnieje już chyba tylko siłą rozpędu, więc nie będę składać żadnych obietnic, powiem tylko, że się postaram publikować częściej. Na pocieszenie mogę dodać, że znów będzie mnóstwo koralikowania na warsztacie - jak tylko skończę moje ambitne porządki - więc pewnie znajdzie się więcej okazji do blogowych wpisów. Może mi motywacja do tej czynności wzrośnie ;)