Perły to chyba jeden z moich ulubionych materiałów do pracy. Dla mnie to szczyt elegancji rodem z dawnych lat, powiew historii i odrobina luksusu. Czy jest coś piękniejszego niż sznur pereł i czarna sukienka na każdą okazję? Chwilowo prawdziwych pereł w długości pępkowej się nie dorobiłam, budżet nie ten, więc posiłkuję się drobnymi perłowymi akcentami to tu, to tam. Zupełnie jak w tej broszce, gdzie połączenie złota, pereł i czerwieni dało naprawdę zjawiskowy efekt!

No, nie powiem. Trochę się zastanawiałam, trochę była decyzja podjęta, potem zdanie zmieniłam i tak się to kręciło... Bo wiecie, ja jestem ostatnią osobą, która tu będzie prosiła o komentarze i wejścia, ale tak drastyczny spadek zainteresowania blogiem trochę mnie podłamał. Nie, żebym przywiązywała do tego wielką uwagę i traktowała to jak kwestię życia i śmierci, ale smuteczek był. Rozumiem prymat takich mediów społecznościowych jak Instagram czy Tik Tok, ale nie czuję tego klimatu kompletnie. Jak jeszcze sobie z Instagramem jakoś radzę, tak Tik Toka nawet nie próbuję. To blog był zawsze miejscem, gdzie się czułam najbardziej komfortowo, bo lubię snuć opowieści o swoich udziergach, zapoznawać Was z historiami powstania, dzielić się wskazówkami. Myślałam o zamknięciu go, ale jednak, dzięki wsparciu tych nielicznych, ale wiernych przyjaciół i znajomych, wciąż tu jestem. I chyba będę dalej ;)

A ze mną będzie moja twórczość - dzisiaj prezentuje się przepiękny, delikatny komplecik z kryształkami, który na urodziny podarowałam najmłodszej siostrze. 

Powrót do koralików zaowocował niesamowitym wręcz pragnieniem rękodzielniczenia... Tylko zupełnie nie miałam pojęcia, co chcę zrobić. Znaczy, wiedziałam, że chcę zająć się haftem koralikowym, że chcę opleść kaboszon, ale nie miałam pojęcia, który. Miał być labradoryt, ale okazało się, że nie odpowiadają mi żadne koraliki do zaplanowanego projektu, więc przeglądałam te swoje zasoby, aż po dwóch dniach zgarnęłam kilka i poszłam do Najlepszej z Przyjaciółek i kazałam wybierać. No i wybrała, a w nagrodę dostała powstały wisior ;) 

Z tymi naszymi rękodzielniczymi pracami to czasem jest tak, że robimy najprostszą na świecie rzecz, coś, co już mamy opracowane i opatentowane, bo robiliśmy to setki razy... I za sto pierwszym razem - niespodzianka! Coś nie wyszło, coś się popsuło, coś nie wygląda dobrze. I co wtedy? Można pracę rozpruć i zacząć od początku, ale jeśli człowiek nosi się z tym zamiarem od ponad roku, to wyraźny znak, że daną pracą należy się zaopiekować jak najczulej i przytulić do serducha ;) 

To chyba mój prywatny rekord - dzisiaj zrobiłam zdjęcia, dzisiaj piszę notkę i dzisiaj ją opublikuję. Ja tak nigdy nie robię, zawsze te czynności rozkładam sobie na kilka dni, ale czego się nie robi, skoro wyzwanie w Szufladzie kończy się za kilka godzin? ;) 

Jeśli ktoś tutaj jeszcze zagląda, witam serdecznie i dziękuję po stokroć! Bowiem moje plany na częstsze dodawanie wpisów spaliły na panewce w momencie, gdy naderwałam sobie ścięgno w kolanie i jedyne, na co mam siły oraz ochotę, to spanie i gry komputerowe ;) 
Na szczęście, zanim się skontuzjowałam, zrobiłam zdjęcia kilku zaległym pracom, więc chociaż ten problem jest z głowy. Chwilowo żegnamy szydełko i witamy koraliki! 

Przyznaję. Mam tyły. Blog istnieje już chyba tylko siłą rozpędu, więc nie będę składać żadnych obietnic, powiem tylko, że się postaram publikować częściej. Na pocieszenie mogę dodać, że znów będzie mnóstwo koralikowania na warsztacie - jak tylko skończę moje ambitne porządki - więc pewnie znajdzie się więcej okazji do blogowych wpisów. Może mi motywacja do tej czynności wzrośnie ;)