Niby wiosna, a jednak ciągle chłodno, a wczoraj to nawet powitał mnie rano padający śnieg. Lubię śnieg, ale wolę, jak pada w okolicach Bożego Narodzenia, a nie Wielkanocy ;) Ta mroźna aura sprzyja przedstawieniu światu pewnego eleganckiego, chłodnego w tonacji kompletu, który uszyłam dla wspominanej tu już wielokrotnie Marty, a właściwie jako prezent dla jej Mamy.

Dla mamy zawsze wszystko co najlepsze, prawda? Mimo, że dowód mam od wielu, wielu lat, to dalej siedzi gdzieś we mnie mała dziewczynka, która chce dla swojej mamy zrobić najładniejszą laurkę. Taka myśl zawsze mi towarzyszy, gdy przygotowuję dla Niej biżuterię, a jakoś tak się składa, że są to naszyjniki i wisiory, zazwyczaj utrzymane w spokojnej tonacji. Po Mobiusku, Smoku i Bursztynie przyszedł czas na Słonia na szczęście ;)

Absolutnie nie będzie w tym poście krzty skromności. Ta broszka, z wielkości niepozorna i malutka, to największe dzieło jakie wyszło spod moich rąk. Przynajmniej ja tak uważam i tego się będę trzymać ;) Historia jej powstania jest banalna - przed świętami, w czasie świątecznych zakupów, przytrafiło się mnie i mojej przyjaciółce złapanie gumy w aucie. Czekanie w aucie na mechanika, który poratuje dwie słabe białogłowy, można wykorzystać na rozmyślanie... I na bazie takich rozmyślań powstał pomysł broszki dla mojej Babci.